Седло и самар

Преди много, много времена Човекът решил да опитоми Коня. Дълго го примамвал и преследвал, но накрая го подлъгал. В замяна на грижи, от които Коня не се нуждаел, Човекът го подчинил.
Затворил го в конюшня, подковал го и му сложил седло и юзда. После го яхнал и по цял ден не слизал от него. С Коня отивал на лов, на пазар и дори на разходка.
Един ден, докато Човекът яздел Коня през полето, насреща си видял Магарето.
-Здравей, приятелю!- рекъл Човекът. - Тези дни си мислех за теб. Виж как добре се разбираме с братовчед ти, защо не сключим и с тебе една сделка. Ти ще ми се подчиняваш, а аз ще се грижа за тебе.
-Хм! - замислило се Магарето.- Щях да се съглася веднага, но съм гордо по дух. Не мога да допусна, някой да ме язди. Бих преглътнало всичко, но това няма да позволя.
-Добре!- засмял се Човекът.-Щом не искаш, няма да ти слагам седло никога.
Магарето се съгласило и преклонило глава пред Човека. Той изпълнил обещанието си. Не сложил на Магарето седло. Измислил самара и Магарето цял живот, носило най-тежките товари. Пристъпвало бавно и с наведена глава, опънало жили под тежестта на товара, но срещнело ли някого по пътищата, не пропускало да се похвали.
-Вижте ме! Аз не съм като коня. Нося горд дух и никога, ама никога не ще позволя да ми сложат седло. Иа-иа-иаааа!

Няма коментари:

Публикуване на коментар